{محدوده 53 سوره :

 (البقرة,آلعمران,النساء,المائدة,الانعام,الاعراف,الانفال,التوبة,یونس,هود,الرعد,ابراهیم,الحجر,النحل,الاسراء,مریم,طه,الانبیاء,الحج,المومنون,الفرقان,الشعراء,النمل,العنکبوت,الروم,لقمان,السجدة,الاحزاب,سبأ,فاطر,یس,الصافات,الزمر,غافر,فصّلت,الشوری,الزخرف,الدخان,الجاثیة,الاحقاف,محمد,الحجرات,ق,النجم,الواقعة,الحدید,الجمعة,المنافقون,الملک,القیامة,المرسلات,عبس,الاعلی)} 

آیات و معانی :

ریشه: موت
أَوْ کَصَيِّبٍ مِنَ السَّماءِ فِيهِ ظُلُماتٌ وَ رَعْدٌ وَ بَرْقٌ يَجْعَلُونَ أَصابِعَهُمْ فِي آذانِهِمْ مِنَ الصَّواعِقِ حَذَرَ الْمَوْتِۚ وَ اللَّهُ مُحِيطٌ بِالْکافِرِينَ(البقرة: 19) 

يا چون [كسانى كه در معرض‌] رگبارى از آسمان- كه در آن تاريكيها و رعد و برقى است- [قرار گرفته‌اند] از [نهيب‌] آذرخش [و] بيم مرگ، سر انگشتان خود را در گوشهايشان نهند، ولى خدا بر كافران احاطه دارد.(البقرة: 19)

کَيْفَ تَکْفُرُونَ بِاللَّهِ وَ کُنْتُمْ أَمْواتاً فَأَحْياکُمْۖ ثُمَّ يُمِيتُ‍‍کُمْ ثُمَّ يُحْيِيکُمْ ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ(البقرة: 28) 

چگونه كافر شويد به خدا با آنكه مردگانى بوديد كه زنده كرد شما را پس مى‌ميراند و سپس زنده كند شما را پس بسوى او بازگردانيده شويد

ثُمَّ بَعَثْناکُمْ مِنْ بَعْدِ مَوْتِ‍‍کُمْ لَعَلَّکُمْ تَشْکُرُونَ(البقرة: 56) 

سپس زنده كرديم شما را پس از مرگتان شايد كه شما شكر گزاريد(البقرة: 56)

فَقُلْنا اضْرِبُوهُ بِبَعْضِهاۚ کَذٰلِکَ يُحْيِ اللَّهُ الْمَوْتيٰ وَ يُرِيکُمْ آياتِهِ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ(البقرة: 73) 

پس گفتيم بزنيدش با پاره‌اى از آن چنين زنده كند خدا مردگان را و بنماياند به شما آيتهاى خويش را شايد بخرد آئيد(البقرة: 73)

قُلْ إِنْ کانَتْ لَکُمُ الدَّارُ الْآخِرَةُ عِنْدَ اللَّهِ خالِصَةً مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ کُنْتُمْ صادِقِينَ(البقرة: 94) 

بگو اگر براى شما است خانه آخرت نزد خدا مختص شما جز مردم پس آرزوى مرگ كنيد اگر هستيد راستگويان(البقرة: 94)

وَ وَصَّيٰ بِها إِبْراهِيمُ بَنِيهِ وَ يَعْقُوبُ يا بَنِيَّ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفيٰ لَکُمُ الدِّينَ فَلا تَمُوتُ‍‍نَّ إِلَّا وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ(البقرة: 132) 

و وصيت كرد بدان ابراهيم فرزندان خويش را و يعقوب اى فرزندان من همانا برگزيد خدا براى شما دين را پس نميريد جز آنكه باشيد مسلمانان(البقرة: 132)

أَمْ کُنْتُمْ شُهَداءَ إِذْ حَضَرَ يَعْقُوبَ الْمَوْتُ إِذْ قالَ لِبَنِيهِ ما تَعْبُدُونَ مِنْ بَعْدِيۖ قالُوا نَعْبُدُ إِلهَکَ وَ إِلهَ آبائِکَ إِبْراهِيمَ وَ إِسْماعِيلَ وَ إِسْحاقَ إِلهاً واحِداً وَ نَحْنُ لَهُ مُسْلِمُونَ(البقرة: 133) 

يا بوديد گواهان هنگامى كه رسيد يعقوب را مرگ گاهى كه گفت به فرزندان خود چه را مى‌پرستيد پس از من گفتند مى‌پرستيم خداى تو و خداى پدرانت ابراهيم و اسماعيل و اسحق را خداوندى يگانه و مائيم براى او اسلام‌آورندگان(البقرة: 133)

وَ لا تَقُولُوا لِمَنْ يُقْتَلُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْواتٌۚ بَلْ أَحْياءٌ وَ لٰکِنْ لا تَشْعُرُونَ(البقرة: 154) 

و نگوئيد بدانان كه كشته شدند در راه خدا مردگان بلكه زندگانند و ليكن درنمى‌يابيد(البقرة: 154)

إِنَّ الَّذِينَ کَفَرُوا وَ ماتُ‍‍وا وَ هُمْ کُفَّارٌ أُولئِکَ عَلَيْهِمْ لَعْنَةُ اللَّهِ وَ الْمَلائِکَةِ وَ النَّاسِ أَجْمَعِينَ(البقرة: 161)

همانا آنان كه كفر ورزيدند و مردند حالى كه كافرند بر ايشان است لعنت خدا و فرشتگان و مردم همگى(البقرة: 161)

 
إِنَّ فِي خَلْقِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ اخْتِلافِ اللَّيْلِ وَ النَّهارِ وَ الْفُلْکِ الَّتِي تَجْرِي فِي الْبَحْرِ بِما يَنْفَعُ النَّاسَ وَ ما أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ السَّماءِ مِنْ ماءٍ فَأَحْيا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِ‍‍ها وَ بَثَّ فِيها مِنْ کُلِّ دَابَّةٍ وَ تَصْرِيفِ الرِّياحِ وَ السَّحابِ الْمُسَخَّرِ بَيْنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ لَآياتٍ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ(البقرة: 164) 

همانا در آفرينش آسمانها و زمين و گردش شب و روز و كشتيى كه روان شود در دريا بدانچه سود دهد به مردم و آنچه فرو فرستاده است خدا از آسمان از آبى كه زنده ساخته است بدان زمين را پس از مردنش و پراكنده است در آن از هر جنبنده‌اى و گردش بادها و ابرى كه مسخر است ميان آسمان و زمين همانا آيتهايى است براى قومى كه بخرد يابند(البقرة: 164)

إِنَّما حَرَّمَ عَلَيْکُمُ الْمَيْتَةَ وَ الدَّمَ وَ لَحْمَ الْخِنْزِيرِ وَ ما أُهِلَّ بِهِ لِغَيْرِ اللَّهِۖ فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ باغٍ وَ لا عادٍ فَلا إِثْمَ عَلَيْهِۚ إِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ(البقرة: 173) 

جز اين نيست حرام كرد بر شما مردار و خون و گوشت خوك و آنچه را برده شده است بر آن نام جز خدا پس اگر كسى ناچار شود نه ستم‌كننده و نه تجاوزكننده نيست گناهى بر او همانا خداوند است آمرزنده مهربان(البقرة: 173)

کُتِبَ عَلَيْکُمْ إِذا حَضَرَ أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ إِنْ تَرَکَ خَيْراً الْوَصِيَّةُ لِلْوالِدَيْنِ وَ الْأَقْرَبِينَ بِالْمَعْرُوفِۖ حَقًّا عَلَي الْمُتَّقِينَ(البقرة: 180)

 نوشته شده است بر شما گاهى كه برسد يكى از شما را مرگ اگر مالى باز گذاشته است وصيت براى والدين و نزديكان بخوبى حقى است بر پرهيزكاران(البقرة: 180)

يَسْئَلُونَکَ عَنِ الشَّهْرِ الْحَرامِ قِتالٍ فِيهِۖ قُلْ قِتالٌ فِيهِ کَبِيرٌۚ وَ صَدٌّ عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ وَ کُفْرٌ بِهِ وَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ وَ إِخْراجُ أَهْلِهِ مِنْهُ أَکْبَرُ عِنْدَ اللَّهِۚ وَ الْفِتْنَةُ أَکْبَرُ مِنَ الْقَتْلِۗ وَ لا يَزالُونَ يُقاتِلُونَکُمْ حَتَّي يَرُدُّوکُمْ عَنْ دِينِکُمْ إِنِ اسْتَطاعُواۚ وَ مَنْ يَرْتَدِدْ مِنْکُمْ عَنْ دِينِهِ فَ‍‍يَمُتْ وَ هُوَ کافِرٌ فَأُولئِکَ حَبِطَتْ أَعْمالُهُمْ فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِۖ وَ أُولئِکَ أَصْحابُ النَّارِۖ هُمْ فِيها خالِدُونَ(البقرة: 217) 

پرسندت از ماه حرام جنگ كردن در آن بگو جنگ كردن در آن گران است و بازداشتن است از راه خدا و كفر است بدو و به مسجد حرام و برون راندن مردمش از آن بزرگتر است نزد خدا و فتنه بزرگتر است از كشتن و پيوسته همى جنگ كنند با شما تا بازگردانند شما را از كيشتان اگر بتوانند و كسى كه بازگردد از كيش خود پس بميرد حالى كه او است كافر آنان تباه شده است كردارشان در دنيا و آخرت و آنانند ياران آتش در آنند جاودانان(البقرة: 217)

أَ لَمْ تَرَ إِلَي الَّذِينَ خَرَجُوا مِنْ دِيارِهِمْ وَ هُمْ أُلُوفٌ حَذَرَ الْمَوْتِ فَقالَ لَهُمُ اللَّهُ مُوتُ‍‍وا ثُمَّ أَحْياهُمْۚ إِنَّ اللَّهَ لَذُو فَضْلٍ عَلَي النَّاسِ وَ لٰکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لا يَشْکُرُونَ(البقرة: 243) 

آيا نديدى آنان را كه برون شدند از كشور خود حالى كه هزاران بودند از ترس مرگ پس بديشان گفت خدا بميريد سپس زنده كردشان همانا خدا است خداوند افزايش و بخشايش بر مردم و ليكن بيشتر مردم سپاس نمى‌گزارند(البقرة: 243)

أَ لَمْ تَرَ إِلَي الَّذِي حَاجَّ إِبْراهِيمَ فِي رَبِّهِ أَنْ آتاهُ اللَّهُ الْمُلْکَ إِذْ قالَ إِبْراهِيمُ رَبِّيَ الَّذِي يُحْيِي وَ يُمِيتُ قالَ أَنَا أُحْيِي وَ أُمِيتُۖ قالَ إِبْراهِيمُ فَإِنَّ اللَّهَ يَأْتِي بِالشَّمْسِ مِنَ الْمَشْرِقِ فَأْتِ بِها مِنَ الْمَغْرِبِ فَبُهِتَ الَّذِي کَفَرَۗ وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ(البقرة: 258) 

آيا نديدى آن را كه ستيزه كرد با ابراهيم درباره پروردگارش زيرا كه خدا داده بودش پادشاهى را هنگامى كه گفت ابراهيم پروردگار من آن است كه زنده كند و بميراند گفت من زنده كنم و بميرانم ابراهيم گفت همانا خدا بياورد خورشيد را از خاور پس بيارش از باختر پس سراسيمه شد آنكه كفر ورزيد و خدا هدايت نكند گروه ستمگران را(البقرة: 258)

أَوْ کَالَّذِي مَرَّ عَليٰ قَرْيَةٍ وَ هِيَ خاوِيَةٌ عَليٰ عُرُوشِها قالَ أَنَّي يُحْيِي هذِهِ اللَّهُ بَعْدَ مَوْتِ‍‍هاۖ فَ‍‍أَماتَ‍‍هُ اللَّهُ مِائَةَ عامٍ ثُمَّ بَعَثَهُۖ قالَ کَمْ لَبِثْتَۖ قالَ لَبِثْتُ يَوْماً أَوْ بَعْضَ يَوْمٍۖ قالَ بَلْ لَبِثْتَ مِائَةَ عامٍ فَانْظُرْ إِليٰ طَعامِکَ وَ شَرابِکَ لَمْ يَتَسَنَّهْۖ وَ انْظُرْ إِليٰ حِمارِکَ وَ لِنَجْعَلَکَ آيَةً لِلنَّاسِۖ وَ انْظُرْ إِلَي الْعِظامِ کَيْفَ نُنْشِزُها ثُمَّ نَکْسُوها لَحْماًۚ فَلَمَّا تَبَيَّنَ لَهُ قالَ أَعْلَمُ أَنَّ اللَّهَ عَليٰ کُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ(البقرة: 259) 

يا مانند آنكه بگذشت بر شهرى كه فرو خوابيده بود بر ستونها (يا بر پوشهاى) خود گفت كى (چگونه) خدا زنده كند اين را پس از مردنش پس بميرانيدش خدا صد سال سپس برانگيختش گفت چند مانده‌اى گفت مانده‌ام روزى يا پاره‌اى از روز گفت بلكه مانده‌اى صد سال پس بنگر به خوراك و نوشابه خويش كه بويش نگشته و بنگر به درازگوش خود و تا بگردانيمت آيتى براى مردم و بنگر به استخوانها چگونه پيوند كنيم سپس آنها را به گوشت پوشانيم پس هنگامى كه آشكار شد براى او گفت مى‌دانم كه خدا به هر چيز است توانا(البقرة: 259)

وَ إِذْ قالَ إِبْراهِيمُ رَبِّ أَرِنِي کَيْفَ تُحْيِ الْمَوْتيٰۖ قالَ أَ وَ لَمْ تُؤْمِنْۖ قالَ بَليٰ وَ لٰکِنْ لِيَطْمَئِنَّ قَلْبِيۖ قالَ فَخُذْ أَرْبَعَةً مِنَ الطَّيْرِ فَصُرْهُنَّ إِلَيْکَ ثُمَّ اجْعَلْ عَليٰ کُلِّ جَبَلٍ مِنْهُنَّ جُزْءاً ثُمَّ ادْعُهُنَّ يَأْتِينَکَ سَعْياًۚ وَ اعْلَمْ أَنَّ اللَّهَ عَزِيزٌ حَکِيمٌ(البقرة: 260) 

و هنگامى كه گفت ابراهيم پروردگارا بنمايانم چگونه زنده كنى مردگان را گفت مگر ايمان نياوردى گفت بلى و ليكن تا آرام گيرد دلم گفت پس برگير چهار مرغ را و پاره گردان آنها را به نزد خود پس بگذار فراز هر كوهى از آنها پاره‌اى را پس فراخوانشان بيايندت به دويدن و بدان كه خدا است عزتمند حكيم(البقرة: 260)

تُولِجُ اللَّيْلَ فِي النَّهارِ وَ تُولِجُ النَّهارَ فِي اللَّيْلِۖ وَ تُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَ تُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَيِّۖ وَ تَرْزُقُ مَنْ تَشاءُ بِغَيْرِ حِسابٍ(آل عمران: 27) 

فرو برى شب را در روز و فرو برى روز را در شب و برون آرى زنده را از مرده و بيرون آورى مرده را از زنده و روزى دهى هر كه را خواهى بى‌شمار(آل عمران: 27)

وَ رَسُولاً إِليٰ بَنِي إِسْرائِيلَ أَنِّي قَدْ جِئْتُکُمْ بِآيَةٍ مِنْ رَبِّکُمْ أَنِّي أَخْلُقُ لَکُمْ مِنَ الطِّينِ کَهَيْئَةِ الطَّيْرِ فَأَنْفُخُ فِيهِ فَيَکُونُ طَيْراً بِإِذْنِ اللَّهِۖ وَ أُبْرِئُ الْأَکْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ وَ أُحْيِ الْمَوْتيٰ بِإِذْنِ اللَّهِۖ وَ أُنَبِّئُکُمْ بِما تَأْکُلُونَ وَ ما تَدَّخِرُونَ فِي بُيُوتِکُمْۚ إِنَّ فِي ذٰلِکَ لَآيَةً لَکُمْ إِنْ کُنْتُمْ مُؤْمِنِينَ(آل عمران: 49) 

و فرستاده‌اى به سوى بنى اسرائيل كه آوردم شما را آيتى از پروردگار شما كه مى‌آفرم براى شما از گل مانند پيكر پرنده و مى‌دمم در آن پس مى‌شود پرنده‌اى به اذن خدا و بهبودى دهم كور مادرزاد و پيس را و زنده كنم مردگان را به اذن خدا و آگهى دهم شما را از آنچه مى‌خوريد و آنچه در خانه‌هاى خود نگه مى‌داريد همانا در اين است آيتى براى شما اگر هستيد مؤمنان(آل عمران: 49)

إِنَّ الَّذِينَ کَفَرُوا وَ ماتُ‍‍وا وَ هُمْ کُفَّارٌ فَلَنْ يُقْبَلَ مِنْ أَحَدِهِمْ مِلْءُ الْأَرْضِ ذَهَباً وَ لَوِ افْتَديٰ بِهِۗ أُولئِکَ لَهُمْ عَذابٌ أَلِيمٌ وَ ما لَهُمْ مِنْ ناصِرِينَ(آل عمران: 91) 

همانا آنان كه كفر ورزيدند و مردند حالى كه كافرند هرگز قبول نشود از يكى از ايشان سراسر زمين آكنده از زر و گرچه فديه دهد آن را به جاى خويش آنان را است عذابى دردناك و نيست براى ايشان يارانى(آل عمران: 91)

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اتَّقُوا اللَّهَ حَقَّ تُقاتِهِ وَ لا تَمُوتُ‍‍نَّ إِلَّا وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ(آل عمران: 102)

اى گروه مؤمنان بترسيد خدا را حق ترسيدنش و نميريد جز آنكه باشيد مسلمانان(آل عمران: 102)

 
ها أَنْتُمْ أُولاءِ تُحِبُّونَهُمْ وَ لا يُحِبُّونَکُمْ وَ تُؤْمِنُونَ بِالْکِتابِ کُلِّهِ وَ إِذا لَقُوکُمْ قالُوا آمَنَّا وَ إِذا خَلَوْا عَضُّوا عَلَيْکُمُ الْأَنامِلَ مِنَ الْغَيْظِۚ قُلْ مُوتُ‍‍وا بِغَيْظِکُمْۗ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ بِذاتِ الصُّدُورِ(آل عمران: 119) 

اينك شما دوست داريد ايشان را و دوست ندارند شما را و ايمان مى‌آوريد به كتاب همه آن و هر گاه ملاقات كنند شما را گويند ايمان آورديم و هر گاه به خلوت روند سرانگشت خشم بر شما به دندان گزند بگو بميريد به خشم خود همانا خدا دانا است بدانچه در سينه‌ها است(آل عمران: 119)

وَ لَقَدْ کُنْتُمْ تَمَنَّوْنَ الْمَوْتَ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَلْقَوْهُ فَقَدْ رَأَيْتُمُوهُ وَ أَنْتُمْ تَنْظُرُونَ(آل عمران: 143) 

و همانا شما بوديد كه آرزوى مرگ مى‌كرديد پيش از آنكه بدان رسيد اكنون ديديد آن را و شمائيد نگران(آل عمران: 143)

وَ ما مُحَمَّدٌ إِلَّا رَسُولٌ قَدْ خَلَتْ مِنْ قَبْلِهِ الرُّسُلُۚ أَ فَإِنْ ماتَ أَوْ قُتِلَ انْقَلَبْتُمْ عَليٰ أَعْقابِکُمْۚ وَ مَنْ يَنْقَلِبْ عَليٰ عَقِبَيْهِ فَلَنْ يَضُرَّ اللَّهَ شَيْئاًۗ وَ سَيَجْزِي اللَّهُ الشَّاکِرِينَ(آل عمران: 144) 

و نيست محمد «ص» مگر پيمبرى كه بگذشته است پيش از او پيمبرانى پس آيا اگر بميرد يا كشته شود بازگرديد بر پاشنه‌هاى خويش و آن كس كه برگردد بر پاشنه‌هاى خود همانا آيان نرساند خدا را به چيزى و به زودى پاداش دهد خدا به شكرگزاران(آل عمران: 144)

وَ ما کانَ لِنَفْسٍ أَنْ تَمُوتَ إِلَّا بِإِذْنِ اللَّهِ کِتاباً مُؤَجَّلاًۗ وَ مَنْ يُرِدْ ثَوابَ الدُّنْيا نُؤْتِهِ مِنْها وَ مَنْ يُرِدْ ثَوابَ الْآخِرَةِ نُؤْتِهِ مِنْهاۚ وَ سَنَجْزِي الشَّاکِرِينَ(آل عمران: 145) 

و نرسيده است كسى را كه بميرد مگر به اذن خدا نامه سرآمددار و هر كس خواهد پاداش دنيا دهيمش از آن و هر كه پاداش آخرت خواهد دهيمش از آن و زود است پاداش دهيم به شكرگزاران(آل عمران: 145)

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَکُونُوا کَالَّذِينَ کَفَرُوا وَ قالُوا لِإِخْوانِهِمْ إِذا ضَرَبُوا فِي الْأَرْضِ أَوْ کانُوا غُزًّي لَوْ کانُوا عِنْدَنا ما ماتُ‍‍وا وَ ما قُتِلُوا لِيَجْعَلَ اللَّهُ ذٰلِکَ حَسْرَةً فِي قُلُوبِهِمْۗ وَ اللَّهُ يُحْيِي وَ يُمِيتُۗ وَ اللَّهُ بِما تَعْمَلُونَ بَصِيرٌ(آل عمران: 156) 

اى گروه مؤمنان نباشيد مانند آنان كه كفر ورزيدند و گفتند به برادران خويش هنگامى كه به سفر مى‌رفتند يا به جنگ مى‌شدند كه اگر مى‌ماندند نزد ما نمى‌مردند و نه كشته مى‌شدند تا قرار دهد خدا آن را حسرتى در دلهاى ايشان و خدا زنده مى‌كند و مى‌ميراند و خدا بدانچه مى‌كنيد بينا است(آل عمران: 156)

وَ لَئِنْ قُتِلْتُمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَوْ مُتُّ‍‍مْ لَمَغْفِرَةٌ مِنَ اللَّهِ وَ رَحْمَةٌ خَيْرٌ مِمَّا يَجْمَعُونَ(آل عمران: 157)

و اگر كشته شويد در راه خدا يا بميريد همانا آمرزشى از خدا و رحمتى بهتر است از آنچه گرد مى‌آورند(آل عمران: 157)

 
وَ لَئِنْ مُتُّ‍‍مْ أَوْ قُتِلْتُمْ لَإِلَي اللَّهِ تُحْشَرُونَ(آل عمران: 158)

و اگر بميريد يا كشته شويد همانا به سوى خدا گرد آورده مى‌شويد(آل عمران: 158)

 
الَّذِينَ قالُوا لِإِخْوانِهِمْ وَ قَعَدُوا لَوْ أَطاعُونا ما قُتِلُواۗ قُلْ فَادْرَءُوا عَنْ أَنْفُسِکُمُ الْمَوْتَ إِنْ کُنْتُمْ صادِقِينَ(آل عمران: 168) 

آنان كه گفتند به برادرانشان و بازنشستند كه اگر فرمان ما را مى‌بردند كشته نمى‌شدند بگو پس دور كنيد از خويشتن مرگ را اگر هستيد راستگويان(آل عمران: 168)

وَ لا تَحْسَبَنَّ الَّذِينَ قُتِلُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْواتاًۚ بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ(آل عمران: 169) 

و نپنداريد آنان را كه كشته شدند در راه خدا مردگان بلكه زندگانند نزد پروردگار خويش روزيمندان(آل عمران: 169)

کُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْتِۗ وَ إِنَّما تُوَفَّوْنَ أُجُورَکُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِۖ فَمَنْ زُحْزِحَ عَنِ النَّارِ وَ أُدْخِلَ الْجَنَّةَ فَقَدْ فازَۗ وَ مَا الْحَياةُ الدُّنْيا إِلَّا مَتاعُ الْغُرُورِ(آل عمران: 185) 

همه كس چشنده مرگ است و جز اين نيست كه به شما پرداخته شود مزدهاى شما روز قيامت پس كسى كه بركنار شد از آتش و برده شد به بهشت همانا رستگار شد و نيست زندگانى دنيا جز كالاى فريب (سرگرمى)(آل عمران: 185)

وَ اللاَّتِي يَأْتِينَ الْفاحِشَةَ مِنْ نِسائِکُمْ فَاسْتَشْهِدُوا عَلَيْهِنَّ أَرْبَعَةً مِنْکُمْۖ فَإِنْ شَهِدُوا فَأَمْسِکُوهُنَّ فِي الْبُيُوتِ حَتَّي يَتَوَفَّاهُنَّ الْمَوْتُ أَوْ يَجْعَلَ اللَّهُ لَهُنَّ سَبِيلاً(النساء: 15) 

و آنان كه فحشايى آرند از زنان شما پس گواه گيريد بر آنان چهار تن از خود شما پس اگر گواهى دادند نگهداريد ايشان را (بازداشت كنيدشان) در خانه‌ها تا برسدشان مرگ يا بگذارد خدا براى ايشان راهى(النساء: 15)

وَ لَيْسَتِ التَّوْبَةُ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ السَّيِّئاتِ حَتَّي إِذا حَضَرَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قالَ إِنِّي تُبْتُ الْآنَ وَ لَا الَّذِينَ يَمُوتُ‍‍ونَ وَ هُمْ کُفَّارٌۚ أُولئِکَ أَعْتَدْنا لَهُمْ عَذاباً أَلِيماً(النساء: 18) 

و نيست توبه براى آنان كه كردار زشت كنند تا گاهى كه يكى از ايشان را مرگ فرارسد گويد توبه كردم اكنون و نه آنان كه مى‌ميرند و ايشانند كافران آنان را آماده كرديم براى ايشان عذابى دردناك(النساء: 18)

أَيْنَما تَکُونُوا يُدْرِکْکُمُ الْمَوْتُ وَ لَوْ کُنْتُمْ فِي بُرُوجٍ مُشَيَّدَةٍۗ وَ إِنْ تُصِبْهُمْ حَسَنَةٌ يَقُولُوا هذِهِ مِنْ عِنْدِ اللَّهِۖ وَ إِنْ تُصِبْهُمْ سَيِّئَةٌ يَقُولُوا هذِهِ مِنْ عِنْدِکَۚ قُلْ کُلٌّ مِنْ عِنْدِ اللَّهِۖ فَما لِهٰؤُلاءِ الْقَوْمِ لا يَکادُونَ يَفْقَهُونَ حَدِيثاً(النساء: 78) 

هر جا باشيد دريابد شما را مرگ و اگرچه در دژهاى استوار باشيد و اگر بديشان رسد خوشى گويند اين از نزد خدا است و اگر بدى بديشان رسد گويند اين از نزد تو است بگو همه از نزد خدا است پس چه شود اين گروه را نزديك نيستند دريابند سخنى را(النساء: 78)

وَ مَنْ يُهاجِرْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ يَجِدْ فِي الْأَرْضِ مُراغَماً کَثِيراً وَ سَعَةًۚ وَ مَنْ يَخْرُجْ مِنْ بَيْتِهِ مُهاجِراً إِلَي اللَّهِ وَ رَسُولِهِ ثُمَّ يُدْرِکْهُ الْمَوْتُ فَقَدْ وَقَعَ أَجْرُهُ عَلَي اللَّهِۗ وَ کانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِيماً(النساء: 100) 

و كسى كه هجرت كند در راه خدا بيابد در زمين هجرتگاه‌هايى بسيار و گشايشى و كسى كه برون آيد از خانه خويش حالى كه هجرت‌كننده است به سوى خدا و پيمبرش پس دريابدش مرگ همانا مزدش بر خدا افتاد و خدا است آمرزنده مهربان(النساء: 100)

وَ إِنْ مِنْ أَهْلِ الْکِتابِ إِلَّا لَيُؤْمِنَنَّ بِهِ قَبْلَ مَوْتِ‍‍هِۖ وَ يَوْمَ الْقِيامَةِ يَکُونُ عَلَيْهِمْ شَهِيداً(النساء: 159) 

و اگر نيست از اهل كتاب جز آنكه ايمان آورد بدو پيش از مرگش و روز رستاخيز مى‌باشد بر ايشان گواه(النساء: 159)

حُرِّمَتْ عَلَيْکُمُ الْمَيْتَةُ وَ الدَّمُ وَ لَحْمُ الْخِنْزِيرِ وَ ما أُهِلَّ لِغَيْرِ اللَّهِ بِهِ وَ الْمُنْخَنِقَةُ وَ الْمَوْقُوذَةُ وَ الْمُتَرَدِّيَةُ وَ النَّطِيحَةُ وَ ما أَکَلَ السَّبُعُ إِلَّا ما ذَکَّيْتُمْ وَ ما ذُبِحَ عَلَي النُّصُبِ وَ أَنْ تَسْتَقْسِمُوا بِالْأَزْلامِۚ ذٰلِکُمْ فِسْقٌۗ الْيَوْمَ يَئِسَ الَّذِينَ کَفَرُوا مِنْ دِينِکُمْ فَلا تَخْشَوْهُمْ وَ اخْشَوْنِۚ الْيَوْمَ أَکْمَلْتُ لَکُمْ دِينَکُمْ وَ أَتْمَمْتُ عَلَيْکُمْ نِعْمَتِي وَ رَضِيتُ لَکُمُ الْإِسْلامَ دِيناًۚ فَمَنِ اضْطُرَّ فِي مَخْمَصَةٍۙ غَيْرَ مُتَجانِفٍ لِإِثْمٍ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ(المائدة: 3) 

حرام شد بر شما مردار و خون و گوشت خوك و آنچه نام غير از خدا بر آن برده شود و گلوگير شده و كوبيده و پرتاب‌شده و شاخ‌زده و آنچه خورند ددان مگر آنچه پاك كنيد و آنچه نزد بتان كشته شود و آنكه بخش كنيد با تيرها اين است برون‌رفتن از فرمان خدا امروز نوميد شدند آنان كه كفر ورزيدند از دين شما پس نترسيد ايشان را و مرا بترسيد امروز به انجام رسانيدم براى شما دين شما را و تمام كردم بر شما نعمتم را و پسنديدم براى شما اسلام را كيشى پس آن كس كه ناچار شود در گرسنگى ناگراينده به سوى گناهى همانا خدا است آمرزنده مهربان(المائدة: 3)

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا شَهادَةُ بَيْنِکُمْ إِذا حَضَرَ أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ حِينَ الْوَصِيَّةِ اثْنانِ ذَوا عَدْلٍ مِنْکُمْ أَوْ آخَرانِ مِنْ غَيْرِکُمْ إِنْ أَنْتُمْ ضَرَبْتُمْ فِي الْأَرْضِ فَأَصابَتْکُمْ مُصِيبَةُ الْمَوْتِۚ تَحْبِسُونَهُما مِنْ بَعْدِ الصَّلاةِ فَيُقْسِمانِ بِاللَّهِ إِنِ ارْتَبْتُمْ لا نَشْتَرِي بِهِ ثَمَناً وَ لَوْ کانَ ذا قُرْبيٰۙ وَ لا نَکْتُمُ شَهادَةَ اللَّهِ إِنَّا إِذاً لَمِنَ الْآثِمِينَ(المائدة: 106) 

اى آنان كه ايمان آورديد گواهى ميان شما گاهى كه برسد يكى از شما را مرگ به هنگام وصيت دو عدالتمند از شما يا دو تن ديگر از غير شما اگر سفر كرديد در زمين پس رسيد شما را پيش آمد مرگ بازداريد آنان را پس از نماز تا سوگند ياد كنند به خدا اگر گمان بد برديد كه نفروشيمش به هيچ بهايى اگرچه باشد خويشاوند و پنهان ننمائيم شهادت خدا را همانا مائيم در آن هنگام از گناهكاران(المائدة: 106)

إِذْ قالَ اللَّهُ يا عِيسَي ابْنَ مَرْيَمَ اذْکُرْ نِعْمَتِي عَلَيْکَ وَ عَليٰ والِدَتِکَ إِذْ أَيَّدْتُکَ بِرُوحِ الْقُدُسِ تُکَلِّمُ النَّاسَ فِي الْمَهْدِ وَ کَهْلاًۖ وَ إِذْ عَلَّمْتُکَ الْکِتابَ وَ الْحِکْمَةَ وَ التَّوْراةَ وَ الْإِنْجِيلَۖ وَ إِذْ تَخْلُقُ مِنَ الطِّينِ کَهَيْئَةِ الطَّيْرِ بِإِذْنِي فَتَنْفُخُ فِيها فَتَکُونُ طَيْراً بِإِذْنِيۖ وَ تُبْرِئُ الْأَکْمَهَ وَ الْأَبْرَصَ بِإِذْنِيۖ وَ إِذْ تُخْرِجُ الْمَوْتيٰ بِإِذْنِيۖ وَ إِذْ کَفَفْتُ بَنِي إِسْرائِيلَ عَنْکَ إِذْ جِئْتَهُمْ بِالْبَيِّناتِ فَقالَ الَّذِينَ کَفَرُوا مِنْهُمْ إِنْ هٰذا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ(المائدة: 110) 

هنگامى كه گفت خدا اى عيسى ابن مريم به ياد آر نعمت مرا بر تو و بر مادر تو گاهى كه تأييدت نمودم به روح القدس سخن گويى با مردم در گهواره و هنگام سال خوردگى و گاهى كه آموختمت كتاب و حكمت و تورات و انجيل را و هنگامى كه مى‌آفريدى از گل مانند پيكر پرنده به اذن من پس مى‌دميدى در آن پس مى‌شد مرغى به اذن من و بهبودى مى‌دادى كور و پيس را به اذن من و هنگامى كه برون مى‌آوردى مردگان را به اذن من و آن هنگامى كه بازداشتم بنى اسرائيل را از تو گاهى كه بيامدى ايشان را با نشانيها پس گفتند آنان كه كفر ورزيدند از ايشان نيست اين جز جادويى آشكار(المائدة: 110)

إِنَّما يَسْتَجِيبُ الَّذِينَ يَسْمَعُونَ وَ الْمَوْتيٰ يَبْعَثُهُمُ اللَّهُ ثُمَّ إِلَيْهِ يُرْجَعُونَ(الانعام: 36) 

جز اين نيست كه مى‌پذيرند از تو آنان كه مى‌شنوند و مردگان را خدا برانگيزد سپس بسوى او بازگردانيده شوند(الانعام: 36)

وَ هُوَ الْقاهِرُ فَوْقَ عِبادِهِۖ وَ يُرْسِلُ عَلَيْکُمْ حَفَظَةً حَتَّي إِذا جاءَ أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ تَوَفَّتْهُ رُسُلُنا وَ هُمْ لا يُفَرِّطُونَ(الانعام: 61) 

و او است نيرومند بر فراز بندگان خود و مى‌فرستد بر شما نگهبانانى تا گاهى كه برسد يكى از شما را مرگ دريابندش فرستادگان ما و آنان فروگذار نمى‌كنند(الانعام: 61)

وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنِ افْتَريٰ عَلَي اللَّهِ کَذِباً أَوْ قالَ أُوحِيَ إِلَيَّ وَ لَمْ يُوحَ إِلَيْهِ شَيْءٌ وَ مَنْ قالَ سَأُنْزِلُ مِثْلَ ما أَنْزَلَ اللَّهُۗ وَ لَوْ تَريٰ إِذِ الظَّالِمُونَ فِي غَمَراتِ الْمَوْتِ وَ الْمَلائِکَةُ باسِطُوا أَيْدِيهِمْ أَخْرِجُوا أَنْفُسَکُمُۖ الْيَوْمَ تُجْزَوْنَ عَذابَ الْهُونِ بِما کُنْتُمْ تَقُولُونَ عَلَي اللَّهِ غَيْرَ الْحَقِّ وَ کُنْتُمْ عَنْ آياتِهِ تَسْتَکْبِرُونَ(الانعام: 93) 

و كيست ستمگرتر از آنكه ببندد بر خدا دروغى يا گويد وحى رسيده است به من حالى كه وحى نشده است بسوى او چيزى و كسى كه گويد بزودى مى‌فرستم همانند آنچه خدا فرستاده است و اگر (كاش) مى‌ديدى هنگامى را كه ستمگران در گردابهاى مرگند و فرشتگان گشاينده‌اند دستهاى خويش را برون دهيد جانهاى خود را امروز كيفر شويد به عذاب خوارى بدانچه مى‌گفتيد بر خدا نادرست را و بوديد از آيتهاى او سركشى مى‌كرديد(الانعام: 93)

إِنَّ اللَّهَ فالِقُ الْحَبِّ وَ النَّويٰۖ يُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَ مُخْرِجُ الْمَيِّتِ مِنَ الْحَيِّۚ ذٰلِکُمُ اللَّهُۖ فَأَنّيٰ تُؤْفَکُونَ(الانعام: 95) 

همانا خدا است شكافنده دانه و هسته برون آرد زنده را از مرده و برون آرنده است مرده را از زنده اين است خداى شما پس كجا به دروغ رانده شويد(الانعام: 95)

وَ لَوْ أَنَّنا نَزَّلْنا إِلَيْهِمُ الْمَلائِکَةَ وَ کَلَّمَهُمُ الْمَوْتيٰ وَ حَشَرْنا عَلَيْهِمْ کُلَّ شَيْءٍ قُبُلاً ما کانُوا لِيُؤْمِنُوا إِلَّا أَنْ يَشاءَ اللَّهُ وَ لٰکِنَّ أَکْثَرَهُمْ يَجْهَلُونَ(الانعام: 111) 

و اگر فرستيم بسوى ايشان فرشتگان را و سخن گويند با ايشان مردگان و گرد آريم بر ايشان همه چيز را روبروى نيستند كه ايمان آرند جز آنكه بخواهد خدا و ليكن بيشتر ايشان نمى‌دانند(الانعام: 111)

أَ وَ مَنْ کانَ مَيْتاً فَأَحْيَيْناهُ وَ جَعَلْنا لَهُ نُوراً يَمْشِي بِهِ فِي النَّاسِ کَمَنْ مَثَلُهُ فِي الظُّلُماتِ لَيْسَ بِخارِجٍ مِنْهاۚ کَذٰلِکَ زُيِّنَ لِلْکافِرِينَ ما کانُوا يَعْمَلُونَ(الانعام: 122)

آيا آنكه مردارى بود پس زنده‌اش كرديم و قرار داديم براى او روشنايى كه راه رود بدان در مردم همانند آن است كه در تاريكيها نيست برون آينده از آنها بدينسان آراسته شد براى كافران آنچه بودند مى‌كردند(الانعام: 122)

 
وَ قالُوا ما فِي بُطُونِ هذِهِ الْأَنْعامِ خالِصَةٌ لِذُکُورِنا وَ مُحَرَّمٌ عَليٰ أَزْواجِناۖ وَ إِنْ يَکُنْ مَيْتَةً فَهُمْ فِيهِ شُرَکاءُۚ سَيَجْزِيهِمْ وَصْفَهُمْۚ إِنَّهُ حَکِيمٌ عَلِيمٌ(الانعام: 139) 

و گفتند آنچه در شكمهاى اين دامها است مختص مردان ما است و حرام است بر همسران ما و اگر مردارى باشد پس ايشانند در آن شريكان بزودى كيفرشان دهد ستودن ايشان را همانا او است حكيم دانا(الانعام: 139)

قُلْ لا أَجِدُ فِي ما أُوحِيَ إِلَيَّ مُحَرَّماً عَليٰ طاعِمٍ يَطْعَمُهُ إِلَّا أَنْ يَکُونَ مَيْتَةً أَوْ دَماً مَسْفُوحاً أَوْ لَحْمَ خِنزِيرٍ فَإِنَّهُ رِجْسٌ أَوْ فِسْقاً أُهِلَّ لِغَيْرِ اللَّهِ بِهِۚ فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ باغٍ وَ لا عادٍ فَإِنَّ رَبَّکَ غَفُورٌ رَحِيمٌ(الانعام: 145) 

بگو نمى‌يابم در آنچه به من وحى شده است حرامى را بر خورنده‌اى كه بخوردش جز آنكه مردار باشد يا خونى ريخته يا گوشت خوك كه آن است پليد يا نافرمانى كه نام جز خدا بر آن برده شده است پس آنكه ناچار شود نه ستمكار و نه تجاوزكننده همانا پروردگار تو است آمرزنده مهربان(الانعام: 145)

قُلْ إِنَّ صَلاتِي وَ نُسُکِي وَ مَحْيايَ وَ مَماتِ‍‍ي لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمِينَ(الانعام: 162) 

بگو همانا نماز من و پرستش من و زندگيم و مرگم از آن خداوند است پروردگار جهانيان(الانعام: 162)

قالَ فِيها تَحْيَوْنَ وَ فِيها تَمُوتُ‍‍ونَ وَ مِنْها تُخْرَجُونَ(الاعراف: 25) 

گفت در آن زندگى مى‌كنيد و در آن مى‌ميريد و از آن بيرون آورده شويد

وَ هُوَ الَّذِي يُرْسِلُ الرِّياحَ بُشْراً بَيْنَ يَدَيْ رَحْمَتِهِۖ حَتَّي إِذا أَقَلَّتْ سَحاباً ثِقالاً سُقْناهُ لِبَلَدٍ مَيِّتٍ فَأَنْزَلْنا بِهِ الْماءَ فَأَخْرَجْنا بِهِ مِنْ کُلِّ الثَّمَراتِۚ کَذٰلِکَ نُخْرِجُ الْمَوْتيٰ لَعَلَّکُمْ تَذَکَّرُونَ(الاعراف: 57) 

و او است آنكه فرستد بادها را مژده‌اى پيش روى رحمتش تا گاهى كه بردارند ابرهايى سنگين برانيمش بسوى شهرى مرده تا فرود آريم بدان آب را پس برون آوريم بدان از هر ميوه بدينسان برون آوريم مردگان را شايد يادآور شويد(الاعراف: 57)

قُلْ يا أَيُّهَا النَّاسُ إِنِّي رَسُولُ اللَّهِ إِلَيْکُمْ جَمِيعاً الَّذِي لَهُ مُلْکُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِۖ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ يُحيِي وَ يُمِيتُۖ فَآمِنُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ النَّبِيِّ الْأُمِّيِّ الَّذِي يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ کَلِماتِهِ وَ اتَّبِعُوهُ لَعَلَّکُمْ تَهْتَدُونَ(الاعراف: 158) 

بگو اى مردم منم فرستاده خدا بسوى شما همگى آن چنان خدايى كه وى را است پادشاهى آسمانها و زمين نيست خدايى جز او زنده كند و بميراند پس ايمان آريد به خدا و فرستاده او آن پيمبر درس ناخوانده كه ايمان مى‌آورد به خدا و سخنان او و پيرويش كنيد شايد هدايت يابيد(الاعراف: 158)

يُجادِلُونَکَ فِي الْحَقِّ بَعْدَ ما تَبَيَّنَ کَأَنَّما يُساقُونَ إِلَي الْمَوْتِ وَ هُمْ يَنْظُرُونَ(الانفال: 6) 

مى‌ستيزند با تو در حق پس از آنكه پديدار شد گوئيا رانده مى‌شوند بسوى مرگ و آنانند نگران(الانفال: 6)

وَ لا تُصَلِّ عَليٰ أَحَدٍ مِنْهُمْ ماتَ أَبَداً وَ لا تَقُمْ عَليٰ قَبْرِهِۖ إِنَّهُمْ کَفَرُوا بِاللَّهِ وَ رَسُولِهِ وَ ماتُ‍‍وا وَ هُمْ فاسِقُونَ(التوبة: 84) 

و نماز نيار بر يكيشان كه بميرد هيچگاه و نايست بر قبرش همانا ايشان كفر ورزيدند به خدا و رسولش و مردند حالى كه آنانند نافرمانان(التوبة: 84)

إِنَّ اللَّهَ لَهُ مُلْکُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِۖ يُحْيِي وَ يُمِيتُۚ وَ ما لَکُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ مِنْ وَلِيٍّ وَ لا نَصِيرٍ(التوبة: 116) 

همانا خدا از آن وى است پادشاهى آسمانها و زمين زنده كند و بميراند و نيست شما را جز خدا دوست و نه ياورى(التوبة: 116)

وَ أَمَّا الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ فَزادَتْهُمْ رِجْساً إِلَي رِجْسِهِمْ وَ ماتُ‍‍وا وَ هُمْ کافِرُونَ(التوبة: 125) 

و اما آنان كه در دلهاشان بيمارى است پس بيفزودشان پليدى بر پليديشان و مردند حالى كه آنانند كافران(التوبة: 125)

قُلْ مَنْ يَرْزُقُکُمْ مِنَ السَّماءِ وَ الْأَرْضِ أَمَّنْ يَمْلِکُ السَّمْعَ وَ الْأَبْصارَ وَ مَنْ يُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَ يُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَيِّ وَ مَنْ يُدَبِّرُ الْأَمْرَۚ فَسَيَقُولُونَ اللَّهُۚ فَقُلْ أَ فَلا تَتَّقُونَ(یونس ع: 31) 

بگو كه روزى دهد شما را از آسمان و زمين يا كيست مالك گوش و ديدگان و كه برون آرد زنده را از مرده و مرده را از زنده و كه تدبير كند كار را بزودى گويند خدا بگو پس چرا پرهيز نمى‌كنيد(یونس ع: 31)

هُوَ يُحيِي وَ يُمِيتُ وَ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ(یونس ع: 56) 

او زنده كند و بميراند و به سويش بازگردانيده شويد(یونس ع: 56)

وَ هُوَ الَّذِي خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ فِي سِتَّةِ أَيَّامٍ وَ کانَ عَرْشُهُ عَلَي الْماءِ لِيَبْلُوَکُمْ أَيُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلاًۗ وَ لَئِنْ قُلْتَ إِنَّکُمْ مَبْعُوثُونَ مِنْ بَعْدِ الْمَوْتِ لَيَقُولَنَّ الَّذِينَ کَفَرُوا إِنْ هٰذا إِلَّا سِحْرٌ مُبِينٌ(هود ع: 7) 

و او است آنكه آفريد آسمانها و زمين را در شش روز و بود عرش او بر آب تا بيازمايد شما را كداميك نكوتريد در كردار و اگر گويى شمائيد برانگيختگان پس از مرگ هر آينه گويند آنان كه كفر ورزيدند نيست اين جز جادويى آشكار(هود ع: 7)

وَ لَوْ أَنَّ قُرْآناً سُيِّرَتْ بِهِ الْجِبالُ أَوْ قُطِّعَتْ بِهِ الْأَرْضُ أَوْ کُلِّمَ بِهِ الْمَوْتيٰۗ بَلْ لِلَّهِ الْأَمْرُ جَمِيعاًۗ أَ فَلَمْ يَيْأَسِ الَّذِينَ آمَنُوا أَنْ لَوْ يَشاءُ اللَّهُ لَهَدَي النَّاسَ جَمِيعاًۗ وَ لا يَزالُ الَّذِينَ کَفَرُوا تُصِيبُهُمْ بِما صَنَعُوا قارِعَةٌ أَوْ تَحُلُّ قَرِيباً مِنْ دارِهِمْ حَتَّي يَأْتِيَ وَعْدُ اللَّهِۚ إِنَّ اللَّهَ لا يُخْلِفُ الْمِيعادَ(الرعد: 31) 

و اگر مى‌بود قرآنى كه روان مى‌شدند بدان كوه‌ها يا پاشيده مى‌شد بدان زمين يا سخن گفته مى‌شدند بدان مردگان بلكه خداى را است كار همگى پس آيا نوميد نشدند آنان كه ايمان آوردند كه اگر مى‌خواست خدا هرآينه هدايت مى‌كرد مردم را همگى و پيوسته آنان را كه كفر ورزيدند مى‌رسد بدانچه ساختند سركوبى (كوبنده‌اى) يا فرود مى‌آيد نزديكى خانه ايشان تا برسد وعده خدا همانا خدا خلف نمى‌كند ميعاد را(الرعد: 31)

يَتَجَرَّعُهُ وَ لا يَکادُ يُسِيغُهُ وَ يَأْتِيهِ الْمَوْتُ مِنْ کُلِّ مَکانٍ وَ ما هُوَ بِ‍‍مَيِّتٍۖ وَ مِنْ وَرائِهِ عَذابٌ غَلِيظٌ(ابراهیم ع: 17) 

جرعه جرعه نوشدش و نيارد فروبردش (گوارا شودش) و بيايدش مرگ از همه سوى و نيست او مرده و از پس او است عذابى انبوه(ابراهیم ع: 17)

وَ إِنَّا لَنَحْنُ نُحْيِي وَ نُمِيتُ وَ نَحْنُ الْوارِثُونَ(الحجر: 23) 

و همانا ما زنده كنيم و بميرانيم و مائيم ارث‌برندگان(الحجر: 23)

أَمْواتٌ غَيْرُ أَحْياءٍۖ وَ ما يَشْعُرُونَ أَيَّانَ يُبْعَثُونَ(النحل: 21) 

مردگانند نه زندگان و درنيابند كه چه وقت برانگيخته مى‌شوند(النحل: 21)

وَ أَقْسَمُوا بِاللَّهِ جَهْدَ أَيْمانِهِمْۙ لا يَبْعَثُ اللَّهُ مَنْ يَمُوتُۚ بَليٰ وَعْداً عَلَيْهِ حَقًّا وَ لٰکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ(النحل: 38) 

و سوگند آوردند به خدا سخت‌ترين سوگندهاى خويش كه نيانگيزد خدا آن را كه مى‌ميرد نه چنين است بلكه وعده‌اى است بر او حق و ليكن بيشتر مردم نمى‌دانند(النحل: 38)

وَ اللَّهُ أَنْزَلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَحْيا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِ‍‍هاۚ إِنَّ فِي ذٰلِکَ لَآيَةً لِقَوْمٍ يَسْمَعُونَ(النحل: 65) 

خدا فرستاد از آسمان آبى پس زنده ساخت بدان زمين را پس از مردنش همانا در اين است آيتى براى قومى كه مى‌شنوند(النحل: 65)

إِنَّما حَرَّمَ عَلَيْکُمُ الْمَيْتَةَ وَ الدَّمَ وَ لَحْمَ الْخِنْزِيرِ وَ ما أُهِلَّ لِغَيْرِ اللَّهِ بِهِۖ فَمَنِ اضْطُرَّ غَيْرَ باغٍ وَ لا عادٍ فَإِنَّ اللَّهَ غَفُورٌ رَحِيمٌ(النحل: 115) 

جز اين نيست كه حرام كرد بر شما مردار و خون و گوشت خوك و آنچه را نام جز خدا به آن برده شود پس آنكه ناچار گردد نه ستمگر و نه تجاوزكننده همانا خدا است آمرزنده مهربان(النحل: 115)

إِذاً لَأَذَقْناکَ ضِعْفَ الْحَياةِ وَ ضِعْفَ الْمَماتِ ثُمَّ لا تَجِدُ لَکَ عَلَيْنا نَصِيراً(الاسراء: 75) 

در آن هنگام مى‌چشانيديمت دو برابر زندگى و دو برابر مردن را سپس نمى‌يافتى براى خويش بر ما ياورى را(الاسراء: 75)

وَ سَلامٌ عَلَيْهِ يَوْمَ وُلِدَ وَ يَوْمَ يَمُوتُ وَ يَوْمَ يُبْعَثُ حَيًّا(مریم س: 15) 

و درود بر او روزى كه بزاد و روزى كه بميرد و روزى كه برانگيخته شود زنده(مریم س: 15)

فَأَجاءَهَا الْمَخاضُ إِليٰ جِذْعِ النَّخْلَةِ قالَتْ يا لَيْتَنِي مِ‍‍تُّ قَبْلَ هٰذا وَ کُنْتُ نَسْياً مَنْسِيًّا(مریم س: 23) 

پس بياوردش درد زائيدن بسوى شاخه خرما گفت كاش مرده بودم پيش از اين و مى‌شدم فراموشى فراموش‌شده(مریم س: 23)

وَ السَّلامُ عَلَيَّ يَوْمَ وُلِدْتُ وَ يَوْمَ أَمُوتُ وَ يَوْمَ أُبْعَثُ حَيًّا(مریم س: 33) 

و درود بر من روزى كه زادم و روزى كه مى‌ميرم و روزى كه برانگيخته شوم زنده(مریم س: 33)

وَ يَقُولُ الْإِنْسانُ أَ إِذا ما مِ‍‍تُّ لَسَوْفَ أُخْرَجُ حَيًّا(مریم س: 66) 

و گويد انسان آيا هر گاه بمردم هر آينه بزودى برون آورده مى‌شوم زنده(مریم س: 66)

إِنَّهُ مَنْ يَأْتِ رَبَّهُ مُجْرِماً فَإِنَّ لَهُ جَهَنَّمَ لا يَمُوتُ فِيها وَ لا يَحْييٰ(طه: 74) 

همانا آنكه بيايد پروردگار خويش را گنهكار همانا او را است دوزخ نه بميرد در آن و نه زنده ماند(طه: 74)

وَ ما جَعَلْنا لِبَشَرٍ مِنْ قَبْلِکَ الْخُلْدَۖ أَ فَإِنْ مِ‍‍تَّ فَهُمُ الْخالِدُونَ(الانبیاء ع: 34) 

و ننهاديم براى بشرى پيش از تو جاودانى را پس آيا اگر بميرى تو ايشانند جاودانان(الانبیاء ع: 34)

کُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْتِۗ وَ نَبْلُوکُمْ بِالشَّرِّ وَ الْخَيْرِ فِتْنَةًۖ وَ إِلَيْنا تُرْجَعُونَ(الانبیاء ع: 35) 

همه كس چشنده مرگ است و مى‌آزمائيم شما را به بدى و خوبى آزمودنى و بسوى ما بازگردانيده شويد(الانبیاء ع: 35)

ذٰلِکَ بِأَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ وَ أَنَّهُ يُحْيِ الْمَوْتيٰ وَ أَنَّهُ عَليٰ کُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ(الحج: 6) 

اين بدان است كه خدا است حق و آنكه او زنده كند مردگان را و آنكه او است بر همه چيز توانا(الحج: 6)

وَ الَّذِينَ هاجَرُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ ثُمَّ قُتِلُوا أَوْ ماتُ‍‍وا لَيَرْزُقَنَّهُمُ اللَّهُ رِزْقاً حَسَناًۚ وَ إِنَّ اللَّهَ لَهُوَ خَيْرُ الرَّازِقِينَ(الحج: 58) 

و آنان كه از خانمان آواره شدند در راه خدا سپس كشته شدند يا مردند همانا خدا روزيشان دهد روزيى نكو و همانا خدا است بهترين روزى‌دهندگان(الحج: 58)

وَ هُوَ الَّذِي أَحْياکُمْ ثُمَّ يُمِيتُ‍‍کُمْ ثُمَّ يُحْيِيکُمْۗ إِنَّ الْإِنْسانَ لَکَفُورٌ(الحج: 66) 

و او است آنكه زنده كرد شما را پس بميراندتان و سپس زنده سازدتان و همانا انسان است بسيار ناسپاس(الحج: 66)

ثُمَّ إِنَّکُمْ بَعْدَ ذٰلِکَ لَ‍‍مَيِّتُونَ(المؤمنون: 15) 

سپس شمائيد پس از آن هر آينه مردگان(المومنون: 15)

أَ يَعِدُکُمْ أَنَّکُمْ إِذا مِ‍‍تُّمْ وَ کُنْتُمْ تُراباً وَ عِظاماً أَنَّکُمْ مُخْرَجُونَ(المؤمنون: 35) 

آيا وعده دهد شما را گاهى كه مرديد و شديد خاكى و استخوانهايى آنكه شمائيد برون‌آوردگان(المومنون: 35)

إِنْ هِيَ إِلَّا حَياتُنَا الدُّنْيا نَمُوتُ وَ نَحْيا وَ ما نَحْنُ بِمَبْعُوثِينَ(المؤمنون: 37) 

نيست آن جز زندگانى نزديك ما مى‌ميريم و زنده مى‌شويم و نيستيم برانگيختگان(المومنون: 37)

وَ هُوَ الَّذِي يُحْيِي وَ يُمِيتُ وَ لَهُ اخْتِلافُ اللَّيْلِ وَ النَّهارِۚ أَ فَلا تَعْقِلُونَ(المؤمنون: 80) 

و او است آنكه زنده كند و بميراند و براى او است گردش شبانه روز آيا بخرد نمى‌يابيد(المومنون: 80)

قالُوا أَ إِذا مِتْ‍‍نا وَ کُنَّا تُراباً وَ عِظاماً أَ إِنَّا لَمَبْعُوثُونَ(المؤمنون: 82) 

گفتند آيا گاهى كه مرديم و شديم خاكى و استخوانهايى آيا مائيم برانگيختگان(المومنون: 82)

حَتَّي إِذا جاءَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قالَ رَبِّ ارْجِعُونِ(المؤمنون: 99)

تا گاهى كه بيايد يكيشان را مرگ گويد پروردگارا بازگردانيد مرا(المومنون: 99)

 
وَ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ آلِهَةً لا يَخْلُقُونَ شَيْئاً وَ هُمْ يُخْلَقُونَ وَ لا يَمْلِکُونَ لِأَنْفُسِهِمْ ضَرًّا وَ لا نَفْعاً وَ لا يَمْلِکُونَ مَوْتاً وَ لا حَياةً وَ لا نُشُوراً(الفرقان: 3)

و برگرفتند جز وى خدايانى كه نيافرند چيزى را و خود آفريده شوند و ندارند براى خويشتن زيان و نه سودى را و ندارند مرگ و نه زندگى و نه برانگيختنى را(الفرقان: 3)

لِنُحْيِيَ بِهِ بَلْدَةً مَيْتاً وَ نُسْقِيَهُ مِمَّا خَلَقْنا أَنْعاماً وَ أَناسِيَّ کَثِيراً(الفرقان: 49) 

تا زنده سازيم بدان شهرى مرده را و بنوشانيمش از آنچه آفريديم به دامها و مردمى بسيار(الفرقان: 49)

وَ تَوَکَّلْ عَلَي الْحَيِّ الَّذِي لا يَمُوتُ وَ سَبِّحْ بِحَمْدِهِۚ وَ کَفيٰ بِهِ بِذُنُوبِ عِبادِهِ خَبِيراً(الفرقان: 58) 

و توكل كن بر زنده‌اى كه نميرد و تسبيح كن به سپاسگزاريش و بس است او به گناهان بندگان خويش آگاه(الفرقان: 58)

وَ الَّذِي يُمِيتُ‍‍نِي ثُمَّ يُحْيِينِ(الشعراء: 81) 

و آنكه بميراندم سپس زنده سازدم(الشعراء: 81)

إِنَّکَ لا تُسْمِعُ الْمَوْتيٰ وَ لا تُسْمِعُ الصُّمَّ الدُّعاءَ إِذا وَلَّوْا مُدْبِرِينَ(النمل: 80) 

هرآينه نشنوانى تو مردگان را و نشنوانى به كران بانگ را گاهى كه برگردند پشت‌كنان(النمل: 80)

کُلُّ نَفْسٍ ذائِقَةُ الْمَوْتِۖ ثُمَّ إِلَيْنا تُرْجَعُونَ(العنکبوت: 57) 

هر نفسى چشنده مرگ است، آن گاه به سوى ما بازگردانيده خواهيد شد.(العنکبوت: 57)

وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ نَزَّلَ مِنَ السَّماءِ ماءً فَأَحْيا بِهِ الْأَرْضَ مِنْ بَعْدِ مَوْتِ‍‍ها لَيَقُولُنَّ اللَّهُۚ قُلِ الْحَمْدُ لِلَّهِۚ بَلْ أَکْثَرُهُمْ لا يَعْقِلُونَ(العنکبوت: 63) 

و اگر از آنان بپرسى: «چه كسى از آسمان، آبى فروفرستاده و زمين را پس از مرگش به وسيله آن زنده گردانيده است؟» حتماً خواهند گفت: «اللَّه.» بگو: «ستايش از آنِ خداست با اين همه، بيشترشان نمى‌انديشند.(العنکبوت: 63)

يُخْرِجُ الْحَيَّ مِنَ الْمَيِّتِ وَ يُخْرِجُ الْمَيِّتَ مِنَ الْحَيِّ وَ يُحْيِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِ‍‍هاۚ وَ کَذٰلِکَ تُخْرَجُونَ(الروم: 19)

زنده را از مرده بيرون مى‌آورد، و مرده را از زنده بيرون مى‌آورد، و زمين را بعد از مرگش زنده مى‌سازد و بدين گونه [از گورها] بيرون آورده مى‌شويد.(الروم: 19)

 
وَ مِنْ آياتِهِ يُرِيکُمُ الْبَرْقَ خَوْفاً وَ طَمَعاً وَ يُنَزِّلُ مِنَ السَّماءِ ماءً فَيُحْيِي بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِ‍‍هاۚ إِنَّ فِي ذٰلِکَ لَآياتٍ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ(الروم: 24) 

و از نشانه‌هاى او [اينكه‌] برق را براى شما بيم‌آور و اميدبخش مى‌نماياند، و از آسمان به تدريج آبى فرومى‌فرستد، كه به وسيله آن، زمين را پس از مرگش زنده مى‌گرداند. در اين [امر هم‌] براى مردمى كه تعقل مى‌كنند، قطعاً نشانه‌هايى است.(الروم: 24)

اللَّهُ الَّذِي خَلَقَکُمْ ثُمَّ رَزَقَکُمْ ثُمَّ يُمِيتُ‍‍کُمْ ثُمَّ يُحْيِيکُمْۖ هَلْ مِنْ شُرَکائِکُمْ مَنْ يَفْعَلُ مِنْ ذٰلِکُمْ مِنْ شَيْءٍۚ سُبْحانَهُ وَ تَعاليٰ عَمَّا يُشْرِکُونَ(الروم: 40) 

خدا همان كسى است كه شما را آفريد، سپس به شما روزى بخشيد، آن گاه شما را مى‌ميراند و پس از آن زنده مى‌گرداند. آيا در ميان شريكان شما كسى هست كه كارى از اين [قبيل‌] كند؟ منزّه است او، و برتر است از آنچه [با وى‌] شريك مى‌گردانند.(الروم: 40)

فَانْظُرْ إِليٰ آثارِ رَحْمَتِ اللَّهِ کَيْفَ يُحْيِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِ‍‍هاۚ إِنَّ ذٰلِکَ لَمُحْيِ الْمَوْتيٰۖ وَ هُوَ عَليٰ کُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ(الروم: 50) 

پس به آثار رحمت خدا بنگر كه چگونه زمين را پس از مرگش زنده مى‌گرداند. در حقيقت، هم اوست كه قطعاً زنده كننده مردگان است، و اوست كه بر هر چيزى تواناست.(الروم: 50)

فَإِنَّکَ لا تُسْمِعُ الْمَوْتيٰ وَ لا تُسْمِعُ الصُّمَّ الدُّعاءَ إِذا وَلَّوْا مُدْبِرِينَ(الروم: 52) 

و در حقيقت، تو مردگان را شنوا نمى‌گردانى، و اين دعوت را به كران- آن گاه كه به ادبار پشت مى‌گردانند- نمى‌توانى بشنوانى.(الروم: 52)

إِنَّ اللَّهَ عِنْدَهُ عِلْمُ السَّاعَةِ وَ يُنَزِّلُ الْغَيْثَ وَ يَعْلَمُ ما فِي الْأَرْحامِۖ وَ ما تَدْرِي نَفْسٌ ماذا تَکْسِبُ غَداًۖ وَ ما تَدْرِي نَفْسٌ بِأَيِّ أَرْضٍ تَمُوتُۚ إِنَّ اللَّهَ عَلِيمٌ خَبِيرٌ(لقمان ع: 34) 

در حقيقت، خداست كه علم [به‌] قيامت نزد اوست، و باران را فرو مى‌فرستد، و آنچه را كه در رحمهاست مى‌داند و كسى نمى‌داند فردا چه به دست مى‌آورد، و كسى نمى‌داند در كدامين سرزمين مى‌ميرد. در حقيقت، خداست [كه‌] داناى آگاه است.(لقمان ع: 34)

قُلْ يَتَوَفَّاکُمْ مَلَکُ الْمَوْتِ الَّذِي وُکِّلَ بِکُمْ ثُمَّ إِليٰ رَبِّکُمْ تُرْجَعُونَ(السجدة: 11) 

بگو: «فرشته مرگى كه بر شما گمارده شده، جانتان را مى‌ستاند، آن گاه به سوى پروردگارتان بازگردانيده مى‌شويد.»(السجدة: 11)

قُلْ لَنْ يَنْفَعَکُمُ الْفِرارُ إِنْ فَرَرْتُمْ مِنَ الْمَوْتِ أَوِ الْقَتْلِ وَ إِذاً لا تُمَتَّعُونَ إِلَّا قَلِيلاً(الاحزاب: 16) 

بگو: «اگر از مرگ يا كشته شدن بگريزيد، هرگز اين گريز براى شما سود نمى‌بخشد، و در آن صورت جز اندكى برخوردار نخواهيد شد.»(الاحزاب: 16)

أَشِحَّةً عَلَيْکُمْۖ فَإِذا جاءَ الْخَوْفُ رَأَيْتَهُمْ يَنْظُرُونَ إِلَيْکَ تَدُورُ أَعْيُنُهُمْ کَالَّذِي يُغْشيٰ عَلَيْهِ مِنَ الْمَوْتِۖ فَإِذا ذَهَبَ الْخَوْفُ سَلَقُوکُمْ بِأَلْسِنَةٍ حِدادٍ أَشِحَّةً عَلَي الْخَيْرِۚ أُولئِکَ لَمْ يُؤْمِنُوا فَأَحْبَطَ اللَّهُ أَعْمالَهُمْۚ وَ کانَ ذٰلِکَ عَلَي اللَّهِ يَسِيراً(الاحزاب: 19) 

بر شما بخيلانند، و چون خطر فرا رسد آنان را مى‌بينى كه مانند كسى كه مرگ او را فرو گرفته، چشمانشان در حدقه مى‌چرخد [و] به سوى تو مى‌نگرند و چون ترس برطرف شود شما را با زبانهايى تند نيش مى‌زنند بر مال حريصند. آنان ايمان نياورده‌اند و خدا اعمالشان را تباه گردانيده، و اين [كار] همواره بر خدا آسان است.(الاحزاب: 19)

فَلَمَّا قَضَيْنا عَلَيْهِ الْمَوْتَ ما دَلَّهُمْ عَليٰ مَوْتِ‍‍هِ إِلَّا دَابَّةُ الْأَرْضِ تَأْکُلُ مِنْسَأَتَهُۖ فَلَمَّا خَرَّ تَبَيَّنَتِ الْجِنُّ أَنْ لَوْ کانُوا يَعْلَمُونَ الْغَيْبَ ما لَبِثُوا فِي الْعَذابِ الْمُهِينِ(سبأ: 14) 

پس چون مرگ را بر او مقرر داشتيم، جز جنبنده‌اى خاكى [موريانه‌] كه عصاى او را [به تدريج‌] مى‌خورد، [آدميان را] از مرگ او آگاه نگردانيد پس چون [سليمان‌] فرو افتاد براى جنّيان روشن گرديد كه اگر غيب مى‌دانستند، در آن عذاب خفّت‌آور [باقى‌] نمى‌ماندند.(سبأ: 14)

وَ اللَّهُ الَّذِي أَرْسَلَ الرِّياحَ فَتُثِيرُ سَحاباً فَسُقْناهُ إِليٰ بَلَدٍ مَيِّتٍ فَأَحْيَيْنا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِ‍‍هاۚ کَذٰلِکَ النُّشُورُ(الفاطر: 9) 

و خدا همان كسى است كه بادها را روانه مى‌كند پس [بادها] ابرى را برمى‌انگيزند، و [ما] آن را به سوى سرزمينى مرده رانديم، و آن زمين را بدان [وسيله‌]، پس از مرگش زندگى بخشيديم رستاخيز [نيز] چنين است.(فاطر: 9)

وَ ما يَسْتَوِي الْأَحْياءُ وَ لَا الْأَمْواتُۚ إِنَّ اللَّهَ يُسْمِعُ مَنْ يَشاءُۖ وَ ما أَنْتَ بِمُسْمِعٍ مَنْ فِي الْقُبُورِ(الفاطر: 22) 

و زندگان و مردگان يكسان نيستند. خداست كه هر كه را بخواهد شنوا مى‌گرداند و تو كسانى را كه در گورهايند نمى‌توانى شنوا سازى.(فاطر: 22)

وَ الَّذِينَ کَفَرُوا لَهُمْ نارُ جَهَنَّمَ لا يُقْضيٰ عَلَيْهِمْ فَ‍‍يَمُوتُ‍‍وا وَ لا يُخَفَّفُ عَنْهُمْ مِنْ عَذابِهاۚ کَذٰلِکَ نَجْزِي کُلَّ کَفُورٍ(الفاطر: 36) 

و [لى‌] كسانى كه كافر شده‌اند، آتش جهنّم براى آنان خواهد بود. حكم به مرگ بر ايشان [جارى‌] نمى‌شود تا بميرند، و نه عذابِ آن از ايشان كاسته شود. [آرى،] هر ناسپاسى را چنين كيفر مى‌دهيم.(فاطر: 36)

إِنَّا نَحْنُ نُحْيِ الْمَوْتيٰ وَ نَکْتُبُ ما قَدَّمُوا وَ آثارَهُمْۚ وَ کُلَّ شَيْءٍ أَحْصَيْناهُ فِي إِمامٍ مُبِينٍ(یس: 12)

آرى! ماييم كه مردگان را زنده مى‌سازيم و آنچه را از پيش فرستاده‌اند، با آثار [و اعمال‌] شان درج مى‌كنيم، و هر چيزى را در كارنامه‌اى روشن برشمرده‌ايم.(یس: 12)

 
وَ آيَةٌ لَهُمُ الْأَرْضُ الْمَيْتَةُ أَحْيَيْناها وَ أَخْرَجْنا مِنْها حَبًّا فَمِنْهُ يَأْکُلُونَ(یس: 33) 

و زمين مرده، برهانى است براى ايشان، كه آن را زنده گردانيديم و دانه از آن برآورديم كه از آن مى‌خورند.(یس: 33)

أَ إِذا مِتْ‍‍نا وَ کُنَّا تُراباً وَ عِظاماً أَ إِنَّا لَمَبْعُوثُونَ(الصافات: 16) 

«آيا چون مُرديم و خاك و استخوانهاى [خُرد] گرديديم، آيا راستى برانگيخته مى‌شويم؟(الصافات: 16)

أَ إِذا مِتْ‍‍نا وَ کُنَّا تُراباً وَ عِظاماً أَ إِنَّا لَمَدِينُونَ(الصافات: 53) 

و زمين مرده، برهانى است براى ايشان، كه آن را زنده گردانيديم و دانه از آن برآورديم كه از آن مى‌خورند.(یس: 33)

أَ فَما نَحْنُ بِ‍‍مَيِّتِينَ(الصافات: 58) 

أَ فَما نَحْنُ بِ‍‍مَيِّتِينَ (الصافات: 58)

إِلَّا مَوْتَتَ‍‍نَا الْأُوليٰ وَ ما نَحْنُ بِمُعَذَّبِينَ(الصافات: 59) 

جز همان مرگ نخستين خود؟ و ما هرگز عذاب نخواهيم شد؟!(الصافات: 59)

إِنَّکَ مَيِّتٌ وَ إِنَّهُمْ مَيِّتُونَ(الزمر: 30) 

قطعاً تو خواهى مُرد، و آنان [نيز] خواهند مُرد(الزمر: 30)

اللَّهُ يَتَوَفَّي الْأَنْفُسَ حِينَ مَوْتِ‍‍ها وَ الَّتِي لَمْ تَمُتْ فِي مَنامِهاۖ فَيُمْسِکُ الَّتِي قَضيٰ عَلَيْهَا الْمَوْتَ وَ يُرْسِلُ الْأُخْريٰ إِليٰ أَجَلٍ مُسَمًّيۚ إِنَّ فِي ذٰلِکَ لَآياتٍ لِقَوْمٍ يَتَفَکَّرُونَ(الزمر: 42) 

خدا روح مردم را هنگام مرگشان به تمامى بازمى‌ستاند، و [نيز] روحى را كه در [موقع‌] خوابش نمرده است [قبض مى‌كند] پس آن [نفسى‌] را كه مرگ را بر او واجب كرده نگاه مى‌دارد، و آن ديگر [نَفْسها] را تا هنگامى معيّن [به سوى زندگىِ دنيا] بازپس مى‌فرستد. قطعاً در اين [امر] براى مردمى كه مى‌انديشند نشانه‌هايى [از قدرت خدا] ست.(الزمر: 42)

قالُوا رَبَّنا أَمَ‍‍تَّنَا اثْنَتَيْنِ وَ أَحْيَيْتَنَا اثْنَتَيْنِ فَاعْتَرَفْنا بِذُنُوبِنا فَهَلْ إِليٰ خُرُوجٍ مِنْ سَبِيلٍ(الغافر: 11) 

مى‌گويند: «پروردگارا، دو بار ما را به مرگ رسانيدى و دو بار ما را زنده گردانيدى. به گناهانمان اعتراف كرديم پس آيا راه بيرون‌شدنى [از آتش‌] هست؟»(غافر: 11)

هُوَ الَّذِي يُحْيِي وَ يُمِيتُۖ فَإِذا قَضيٰ أَمْراً فَإِنَّما يَقُولُ لَهُ کُنْ فَيَکُونُ(الغافر: 68) 

او همان كسى است كه زنده مى‌كند و مى‌ميراند، و چون به كارى حكم كند، همين قدر به آن مى‌گويد: «باش.» بى‌درنگ موجود مى‌شود.(غافر: 68)

وَ مِنْ آياتِهِ أَنَّکَ تَرَي الْأَرْضَ خاشِعَةً فَإِذا أَنْزَلْنا عَلَيْهَا الْماءَ اهْتَزَّتْ وَ رَبَتْۚ إِنَّ الَّذِي أَحْياها لَمُحْيِ الْمَوْتيٰۚ إِنَّهُ عَليٰ کُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ(الفصّلت: 39) 

و از [ديگر] نشانه‌هاى او اين است كه تو زمين را فسرده مى‌بينى و چون باران بر آن فروريزيم به جنبش درآيد و بردَمَد. آرى، همان كسى كه آن را زندگى بخشيد قطعاً زنده كننده مردگان است. در حقيقت، او بر هر چيزى تواناست.(فصلت: 39)

أَمِ اتَّخَذُوا مِنْ دُونِهِ أَوْلِياءَۖ فَاللَّهُ هُوَ الْوَلِيُّ وَ هُوَ يُحْيِ الْمَوْتيٰ وَ هُوَ عَليٰ کُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ(الشوری: 9) 

آيا به جاى او دوستانى براى خود گرفته‌اند؟ خداست كه دوست راستين است، و اوست كه مردگان را زنده مى‌كند، و هموست كه بر هر چيزى تواناست.(الشوری: 9)

وَ الَّذِي نَزَّلَ مِنَ السَّماءِ ماءً بِقَدَرٍ فَأَنْشَرْنا بِهِ بَلْدَةً مَيْتاًۚ کَذٰلِکَ تُخْرَجُونَ(الزخرف: 11) 

و آن كس كه آبى به اندازه از آسمان فرود آورد، پس به وسيله آن، سرزمينى مرده را زنده گردانيديم همين گونه [از گورها] بيرون آورده مى‌شويد.(الزخرف: 11)

لا إِلهَ إِلَّا هُوَ يُحْيِي وَ يُمِيتُۖ رَبُّکُمْ وَ رَبُّ آبائِکُمُ الْأَوَّلِينَ(الدخان: 8) 

خدايى جز او نيست او زندگى مى‌بخشد و مى‌ميراند پروردگار شما و پروردگار پدران شماست.(الدخان: 8)

إِنْ هِيَ إِلَّا مَوْتَتُ‍‍نَا الْأُوليٰ وَ ما نَحْنُ بِمُنْشَرِينَ(الدخان: 35) 

«جز مرگ نخستين، ديگر [واقعه‌اى‌] نيست و ما زنده شدنى نيستيم.(الدخان: 35)

لا يَذُوقُونَ فِيهَا الْمَوْتَ إِلَّا الْمَوْتَةَ الْأُوليٰۖ وَ وَقاهُمْ عَذابَ الْجَحِيمِ(الدخان: 56) 

در آنجا جز مرگِ نخستين، مرگ نخواهند چشيد و [خدا] آنها را از عذاب دوزخ نگاه مى‌دارد.(الدخان: 56)

وَ اخْتِلافِ اللَّيْلِ وَ النَّهارِ وَ ما أَنْزَلَ اللَّهُ مِنَ السَّماءِ مِنْ رِزْقٍ فَأَحْيا بِهِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِ‍‍ها وَ تَصْرِيفِ الرِّياحِ آياتٌ لِقَوْمٍ يَعْقِلُونَ(الجاثیة: 5)

و [نيز در] پياپى آمدن شب و روز، و آنچه خدا از روزى از آسمان فرود آورده و به [وسيله‌] آن، زمين را پس از مرگش زنده گردانيده است و [همچنين در] گردش بادها [به هر سو،] براى مردمى كه مى‌انديشند نشانه‌هايى است.(الجاثیة: 5)

 
أَمْ حَسِبَ الَّذِينَ اجْتَرَحُوا السَّيِّئاتِ أَنْ نَجْعَلَهُمْ کَالَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ سَواءً مَحْياهُمْ وَ مَماتُ‍‍هُمْۚ ساءَ ما يَحْکُمُونَ(الجاثیة: 21) 

آيا كسانى كه مرتكب كارهاى بد شده‌اند پنداشته‌اند كه آنان را مانند كسانى قرار مى‌دهيم كه ايمان آورده و كارهاى شايسته كرده‌اند [به طورى كه‌] زندگى آنها و مرگشان يكسان باشد؟ چه بد داورى مى‌كنند.(الجاثیة: 21)

وَ قالُوا ما هِيَ إِلَّا حَياتُنَا الدُّنْيا نَمُوتُ وَ نَحْيا وَ ما يُهْلِکُنا إِلَّا الدَّهْرُۚ وَ ما لَهُمْ بِذٰلِکَ مِنْ عِلْمٍۖ إِنْ هُمْ إِلَّا يَظُنُّونَ(الجاثیة: 24) 

و گفتند: «غير از زندگانى دنياى ما [چيز ديگرى‌] نيست مى‌ميريم و زنده مى‌شويم، و ما را جز طبيعت هلاك نمى‌كند.» و [لى‌] به اين [مطلب‌] هيچ دانشى ندارند [و] جز [طريق‌] گمان نمى‌سِپرند.(الجاثیة: 24)

قُلِ اللَّهُ يُحْيِيکُمْ ثُمَّ يُمِيتُ‍‍کُمْ ثُمَّ يَجْمَعُکُمْ إِليٰ يَوْمِ الْقِيامَةِ لا رَيْبَ فِيهِ وَ لٰکِنَّ أَکْثَرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ(الجاثیة: 26) 

بگو: «خدا [ست كه‌] شما را زندگى مى‌بخشد، سپس مى‌ميراند، آن گاه شما را به سوى روز رستاخيز- كه ترديدى در آن نيست- گرد مى‌آورد، ولى بيشتر مردم [اين را] نمى‌دانند.»(الجاثیة: 26)

أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنَّ اللَّهَ الَّذِي خَلَقَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ وَ لَمْ يَعْيَ بِخَلْقِهِنَّ بِقادِرٍ عَليٰ أَنْ يُحْيِيَ الْمَوْتيٰۚ بَليٰۚ إِنَّهُ عَليٰ کُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ(الاحقاف: 33)

مگر ندانسته‌اند كه آن خدايى كه آسمانها و زمين را آفريده و در آفريدن آنها درمانده نگرديد مى‌تواند مردگان را [نيز] زنده كند؟ آرى، اوست كه بر همه چيز تواناست.(الاحقاف: 33)

 
وَ يَقُولُ الَّذِينَ آمَنُوا لَوْلا نُزِّلَتْ سُورَةٌۖ فَإِذا أُنْزِلَتْ سُورَةٌ مُحْکَمَةٌ وَ ذُکِرَ فِيهَا الْقِتالُۙ رَأَيْتَ الَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ يَنْظُرُونَ إِلَيْکَ نَظَرَ الْمَغْشِيِّ عَلَيْهِ مِنَ الْمَوْتِۖ فَأَوْليٰ لَهُمْ(المحمد ص: 20) 

و كسانى كه ايمان آورده‌اند مى‌گويند: «چرا سوره‌اى [درباره جهاد] نازل نمى‌شود؟» امّا چون سوره‌اى صريح نازل شد و در آن نامِ كارزار آمد، مى‌بينى آنان كه در دلهايشان مرضى هست، مانند كسى كه به حال بيهوشى مرگ افتاده به تو مى‌نگرند.(محمد ص: 20)

إِنَّ الَّذِينَ کَفَرُوا وَ صَدُّوا عَنْ سَبِيلِ اللَّهِ ثُمَّ ماتُ‍‍وا وَ هُمْ کُفَّارٌ فَلَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَهُمْ(المحمد ص: 34) 

آنان كه كفر ورزيدند و مانع راه خدا شدند، سپس در حال كفر مردند، هرگز خدا از آنان درنخواهد گذشت.(محمد ص: 34)

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثِيراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌۖ وَ لا تَجَسَّسُوا وَ لا يَغْتَبْ بَعْضُکُمْ بَعْضاًۚ أَ يُحِبُّ أَحَدُکُمْ أَنْ يَأْکُلَ لَحْمَ أَخِيهِ مَيْتاً فَکَرِهْتُمُوهُۚ وَ اتَّقُوا اللَّهَۚ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَحِيمٌ(الحجرات: 12) 

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا اجْتَنِبُوا کَثِيراً مِنَ الظَّنِّ إِنَّ بَعْضَ الظَّنِّ إِثْمٌۖ وَ لا تَجَسَّسُوا وَ لا يَغْتَبْ بَعْضُکُمْ بَعْضاًۚ أَ يُحِبُّ أَحَدُکُمْ أَنْ يَأْکُلَ لَحْمَ أَخِيهِ مَيْتاً فَکَرِهْتُمُوهُۚ وَ اتَّقُوا اللَّهَۚ إِنَّ اللَّهَ تَوَّابٌ رَحِيمٌ(الحجرات: 12)

أَ إِذا مِتْ‍‍نا وَ کُنَّا تُراباًۖ ذٰلِکَ رَجْعٌ بَعِيدٌ(ق: 3) 

«آيا چون مُرديم و خاك شديم [زنده مى‌شويم‌]؟ اين بازگشتى بعيد است.»(ق: 3)

رِزْقاً لِلْعِبادِۖ وَ أَحْيَيْنا بِهِ بَلْدَةً مَيْتاًۚ کَذٰلِکَ الْخُرُوجُ(ق: 11)

[اينها همه‌] براى روزىِ بندگان [من‌] است، و با آن [آب‌] سرزمين مرده‌اى را زنده گردانيديم رستاخيز [نيز] چنين است.(ق: 11)

 
وَ جاءَتْ سَکْرَةُ الْمَوْتِ بِالْحَقِّۖ ذٰلِکَ ما کُنْتَ مِنْهُ تَحِيدُ(ق: 19) 

و سكرات مرگ، حقيقت را [به پيش‌] آورد اين همان است كه از آن مى‌گريختى!(ق: 19)

إِنَّا نَحْنُ نُحْيِي وَ نُمِيتُ وَ إِلَيْنَا الْمَصِيرُ(ق: 43) 

ماييم كه خود، زندگى مى‌بخشيم و به مرگ مى‌رسانيم و برگشت به سوى ماست.(ق: 43)

وَ أَنَّهُ هُوَ أَماتَ وَ أَحْيا(النجم: 44) 

و هم اوست كه مى‌ميراند و زنده مى‌گرداند.(النجم: 44)

وَ کانُوا يَقُولُونَ أَ إِذا مِتْ‍‍نا وَ کُنَّا تُراباً وَ عِظاماً أَ إِنَّا لَمَبْعُوثُونَ(الواقعة: 47) 

و مى‌گفتند: «آيا چون مُرديم و خاك و استخوان شديم، واقعاً [باز] زنده مى‌گرديم؟(الواقعة: 47)

نَحْنُ قَدَّرْنا بَيْنَکُمُ الْمَوْتَ وَ ما نَحْنُ بِمَسْبُوقِينَ(الواقعة: 60) 

ماييم كه ميان شما مرگ را مقدّر كرده‌ايم و بر ما سبقت نتوانيد جست(الواقعة: 60)

لَهُ مُلْکُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِۖ يُحْيِي وَ يُمِيتُۖ وَ هُوَ عَليٰ کُلِّ شَيْءٍ قَدِيرٌ(الحدید: 2) 

فرمانروايى آسمانها و زمين از آنِ اوست: زنده مى‌كند و مى‌ميراند، و او بر هر چيزى تواناست.(الحدید: 2)

اعْلَمُوا أَنَّ اللَّهَ يُحْيِ الْأَرْضَ بَعْدَ مَوْتِ‍‍هاۚ قَدْ بَيَّنَّا لَکُمُ الْآياتِ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُونَ(الحدید: 17)

بدانيد كه خدا زمين را پس از مرگش زنده مى‌گرداند. به راستى آيات [خود] را براى شما روشن گردانيده‌ايم، باشد كه بينديشيد.(الحدید: 17)

 
قُلْ يا أَيُّهَا الَّذِينَ هادُوا إِنْ زَعَمْتُمْ أَنَّکُمْ أَوْلِياءُ لِلَّهِ مِنْ دُونِ النَّاسِ فَتَمَنَّوُا الْمَوْتَ إِنْ کُنْتُمْ صادِقِينَ(الجمعة: 6)

بگو: «اى كسانى كه يهودى شده‌ايد، اگر پنداريد كه شما دوستان خداييد نه مردم ديگر، پس اگر راست مى‌گوييد درخواست مرگ كنيد.»(الجمعة: 6)

 
قُلْ إِنَّ الْمَوْتَ الَّذِي تَفِرُّونَ مِنْهُ فَإِنَّهُ مُلاقِيکُمْۖ ثُمَّ تُرَدُّونَ إِليٰ عالِمِ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ فَيُنَبِّئُکُمْ بِما کُنْتُمْ تَعْمَلُونَ(الجمعة: 8)

بگو: «آن مرگى كه از آن مى‌گريزيد، قطعاً به سر وقت شما مى‌آيد آن گاه به سوى داناى نهان و آشكار بازگردانيده خواهيد شد، و به آنچه [در روى زمين‌] مى‌كرديد، آگاهتان خواهد كرد.»(الجمعة: 8)

 
وَ أَنْفِقُوا مِنْ ما رَزَقْناکُمْ مِنْ قَبْلِ أَنْ يَأْتِيَ أَحَدَکُمُ الْمَوْتُ فَيَقُولَ رَبِّ لَوْلا أَخَّرْتَنِي إِليٰ أَجَلٍ قَرِيبٍ فَأَصَّدَّقَ وَ أَکُنْ مِنَ الصَّالِحِينَ(المنافقون: 10) 

و از آنچه روزىِ شما گردانيده‌ايم، انفاق كنيد، پيش از آنكه يكى از شما را مرگ فرا رسد و بگويد: «پروردگارا، چرا تا مدّتى بيشتر [اجل‌] مرا به تأخير نينداختى تا صدقه دهم و از نيكوكاران باشم؟»(المنافقون: 10)

الَّذِي خَلَقَ الْمَوْتَ وَ الْحَياةَ لِيَبْلُوَکُمْ أَيُّکُمْ أَحْسَنُ عَمَلاًۚ وَ هُوَ الْعَزِيزُ الْغَفُورُ(المُلک: 2) 

همان كه مرگ و زندگى را پديد آورد تا شما را بيازمايد كه كدامتان نيكوكارتريد، و اوست ارجمند آمرزنده.(الملک: 2)

أَ لَيْسَ ذٰلِکَ بِقادِرٍ عَليٰ أَنْ يُحْيِيَ الْمَوْتيٰ(القیامة: 40) 

آيا چنين [خدايى‌] نتواند كه مردگان را زنده گرداند؟!(القیامة: 40)

أَحْياءً وَ أَمْواتاً(المرسلات: 26) 

چه براى مردگان چه زندگان.(المرسلات: 26)

ثُمَّ أَماتَ‍‍هُ فَأَقْبَرَهُ(عبس: 21) 

آن گاه به مرگش رسانيد و در قبرش نهاد.(عبس: 21)

ثُمَّ لا يَمُوتُ فِيها وَ لا يَحْييٰ(الأعلی: 13) 

آن گاه نه در آن مى‌ميرد و نه زندگانى مى‌يابد.(الاعلی: 13)

(( امضاء : ولاتکن من الغافلین ))